همیشه در دسترس پذیر بودن شیرپوینت و سامانههای طراحی شده بر بستر پلتفرم شیرپوینت (مانند مدیریت مستندات، پرتال سازمانی، مدیریت وظایف و…) با توجه به رشد چشمگیر استفاده از آن یکی از دغدغههای اصلی واحد فناوری اطلاعات سازمانها میباشد. اکثر اتفاقاتی که همیشه میتواند به این اطمینان و در دسترس پذیری لطمه بزند اتفاقاتی از سمت زیرساخت خواهد بود، اتفاقاتی چون از دست رفتن موقتی یک سرور فیزیکی (سوختن هارد سرور، مشکلات و اتفاقات سمت مجازی سازها)، که ما آن را به عنوان وقایع ناخواسته یا همان Disaster Events میشناسیم. قبل از وقوع وقایع زیرساختی در شیرپوینت باید برای مقابله با آن استراتژی مناسبی مقابله داشته باشیم که به اصطلاح به آن Disaster Recovery Strategy میگوییم. DR یا همان Disaster Recovery را به توانایی خروج از یک موقعیت بحرانی بعد از خرابی سرور فیزیکی یا مجازی برای برقراری سرویس گوییم، اکنون که با مفاهیم آن آشنا شدیم به توضیحات استراتژیهای مختلف آن میپردازیم.
DR در شیرپوینت دو لایه مختلف دارد، لایه اول Disaster Recovery در سطح دیتابیسها است که با استفاده از آن میتوان مطمئن بود در صورت از دست رفتن سرور مجازی دیتابیس فارم شیرپوینت، به سادگی میتوان دادهها را بازگرداند تا فارم شیرپوینت مجدد شروع به کار کند. لایه دوم DR در سطح سرویسهای شیرپونت است که با استفاده از یک توپولوژی درست میتوان تمامی سرویسهای شیرپوینت را به صورت موازی روی یک سرور فیزیکی دیگر( حتی در یک دیتاسنتر مجزا) تنظیم کرد تا در صورت نیاز در مواقع بحرانی کاربران را به آن متصل نمود. لایه دوم که بیشتر به تنظیمات نصب و پیاده سازی توپولوژی زیرساخت شیرپوینت میباشد را در این مقاله باز نخواهیم کرد و بیشتر در مورد DR در سطح دیتابیسها بررسی خواهیم کرد.
برای بازگرداندن سرور دیتابیس همراه با آخرین نسخه اطلاعات قبل از وقوع اتفاق سه روش وجود دارد که به اصطلاح به آنها Cold Standby،Warm Standby و Hot Standby میگویند که با توجه به ریسورس موجود سازمان میتوان یکی از این روشها را برگزید.
در نظر داشته باشید Cold Standby با پلن بک آپ گیری کاملا متفاوت است.
توجه داشته باشید که علاوه بر هزینه های سخت افزاری مورد نیاز، نگهداری (Maintenance) روشهای بالا از Cold به سمت Hot دشوارتر وهزینه برتر خواهد بود و فقط در صورت نیاز حیاتی یک سازمان باید پیاده سازی شود.